- برای خودش یک نیروی انقلابی تمام عیار بود. مأموران رژیم شناخته بودندش. هر بار با زیرکی از دستشان فرار می کرد. نزدیک تحویل سال نو همه رفقای هم ردیفش را سازماندهی کرد و برد حرم حضرت معصومه. دسته دسته هر کدام را یک گوشه از صحن مستقر کرد. سال که تحویل شد نقشه اش را عملی کرد. از هر جای صحن فریاد مرگ بر شاه بلند بود. مأموران سردر گم دنبال صدا می گشتند...

-يک بار برايش پيغام دادند که بيا و دست از اين کارها بردار، اگر دستگيرت کنيم بلايي بر سرت بياوريم که از کارت پشیمان شوی. در جوابشان گفته بود: «ما که خربزه خورديم، پاي لرزش هم می نشینیم. شما هرچه از دستتان بر مي آيد کوتاهي نکنيد؛ مثل ما که دست برنمی داریم.»

راوی: پدر شهید

-اوج تظاهرات مردمی قم بود. توی خیابان چهارمردان، فرزی و چابکی یک جوان حسابی نظرم را جلب کرد. یک پاکت پر از سه راهی و مواد منفجره دست بود. شور و هیجان خاصی داشت. کماندوهای رژیم شاه که به جمعیت حمله ور شدند همه به سمتی فرار کردند و آن جوان هم. گذشت و انقلاب پیروز شد. هنوز یاد آن جوان بودم. بالاخره یک روز دوباره دیدمش. توی حیاط سپاه پاسدارن قم. اسمش را که پرسیدم گفتند:«جواد دل آذر.» توی جبهه های جنوب، منطقه دارخوین مسئول واحد خمپاره انداز بود.

بعد مدتی راهی جبهه شدم. هر وقت کسی از سمت دارخوین می آمد و احوال دل آذر را می پرسیدم، می گفتند: «با قبضه هاي خمپاره انداز، روزگار دشمن را سياه کرده...»

راوی: سردار محمد باقر لک زایی

- خط داشت سقوط می کرد. پاتک سنگین دشمن برای بچه ها روحیه ای نگذاشته بود. نه سنگری بود و جان پناهی. فقط چاله هاي کوچکي بود که از توي آنها به سمت دشمن تير اندازي مي کرديم. از شدّت آتش عراق همه زمين گير شده بودیم. توی حال خودم بودم که یکی از پشت سرم پرید توی سنگر و گفت: «سيّد! چطوري؟» جواد بود. خونسرد و با خنده پرسید: «چه خبر خوش می گذره؟» از حال و روز بچه ها و خطی که داشت سقوط می کرد گزارشی دادم. اوضاع را که دید گفت: «برو آن سر خطّ و چند تا «يا حسين» بگو و بيا.» من آن طرف و جواد هم از اين طرف. يکباره و با هم شروع کرديم به «يا حسين» گفتن. همین «یاحسین» گفتن ها روحيّة عجيبي به بچه ها داد. درگیری با دشمن قدرت بیشتری گرفت. چند تا آر.پي.جي زن شروع به شلیک کردند و جواد هم تيربار به دست از سمت ديگر تیراندازی می کرد. چند تا نفربر و تانک را آر.پی. جی زنها زدند و جواد یک جیپ فرماندهی عراق را زد.

خط سر پا ماند...

راوی: برادر سید رضا طباطبایی

-شناختش از دشمن و تحرکاتش حرف نداشت. اگر در این مورد پیش بینی می کرد بی برو برگرد اتفاق می افتد. توی عملیات والفجر هشت درست یک شب پیش از شروع پاتکهاي سنگين دشمن برای هماهنگی بیشتر با جواد رفتیم مقر فرماندهی لشکر حضرت رسول. کارمان که تمام شد در راه برگشت رو به من کرد و گفت  امشب، جنگ سختي در پيش داريم. حرفش را جدی نگرفتم توی خط نه آتشی بود و نه دشمن تحرکی داشت. به سنگر که رسیدم خواستم بخوابم گفت پوتین را در نیاور تا بعدا دنبالشان نگردی.امشب دشمن حتماً حمله مي کند! با اینکه به حرفش اعتقادي نداشتم، با پوتين خوابيدم. دو، سه ساعتي نگذشته بود که خبر دادند دشمن از درياچة نمک عبور کرده و با چند گروهان از بچّه هاي گردان ولّي عصر (ع) در گير شده اند

خواب آلود و متحیر از پیش بینی جواد، راهی خط شدم.

راوی: سردار ابوالفضل شکارچی

-سرعت عمل بالایی داشت. فرز و چابک هم که بود. یادم است توی عملیات والفجر چهار دشمن با استقرار روی تپه ای که به تپه سبز معروف شده بود بچه ها را حسابی اذیت می کرد. قرار شد با نیروهای پیاده به تپه بزنیم و کار دشمن یکسره شود اما جواد گفت: «شما هفت- هشت تا بسیجی چابک با یک خمپاره انداز به من بدهید خودم کارشان را می سازم.» باورش سخت بود. یک نفره که نمی شود تپه آزاد کرد اما جواد این کار را کرد. مثل فرفره و پشت سر هم خمپاره می انداخت توی خمپاره انداز و شلیک می کرد. عراقی ها هم بیکار نبودند و جواب خمپاره با خمپاره می آمد. چیزی نگذشت که دیگر از پشت تپه خبری نشد. آرام و با احتیاط از شیارهای تپه بالا رفتیم. جنازه روی جنازه ریخته بود. تپه آزاد شد...

راوی: برادر ناصر شریفی

-باز هم بچه های تبلیغات بودند که با دم و دستگاه فیلم برداری شان آمده بودند و سراغ جواد را می گرفتند. دل آذر اهل مصاحبه و فیلم برداری نبود. هر بار به بهانه ای رد شان می کرد و از مصاحبه طفره می رفت. می گفت: «من به این چیزها اعتقاد ندارم.» گفتم: «آقا جواد! بگذار از تو فيلمي، عکسي، سخني، چيزي به يادگار داشته باشند چرا اين همه لجاجت؟» جواب داد: «فيلم بردار اصلي خداست و اوست که ناظر بر اعمال ماست، و همين براي ما کافي است!»

راوی: برادر حسین بورانی

 -دم دمای غروب بود و موقع نماز. بي سيم چي داشت نماز می خواند. جواد از من خواست بی سیم را جواب بدهم تا او هم نماز بخواند.گوش به بي سيم، کنارش نشسته بودم. نماز عشاء را که خواست شروع کند صداي بي سيم در آمد. دویدم به سمت بی سیم. چند قدمی نرفته بودم که یک خمپاره خورد وسطمان. از موج انفجار گیج و منگ بودم. صدای حاج غلامرضا[1] از پشت بی سیم می آمد. جواد را می خواست. سراغ جواد که رفتم پیدایش نکردم. غیبش زده بود. دور و بر را حسابی برانداز کردم. سینه خاکریز افتاده بود. غرق در خون.

بی سیم را گرفتم و گفتم: «حاجی دیگر منتظر جواد نمانید. جواد رفت پیش بنیادی2...»

راوی: برادر ناصر شریفی

-جنازه اش را که آوردند، رفتم کنارش نشستم و شروع کردم به درد دل کردن. گفتم: «جواد بابا! درست است که من پدرت بودم، ولي حقيقتاً تو برايم پدري کردي. تو به ما عزّت دادي. ما بايد افتخار کنيم به تو. ما پنجاه، شصت سال مسجد رفتيم، نماز خوانديم، به خيالمان که کاري کرده ايم، اما وقتي شماها آمديد، ديديم ما هيچ نيستيم، هيچ ...»

راوی: پدر شهید

منبع:عملداران سرفراز(جلد1)، نوشته تقی متقی-حسین صنعت پور امیری، ستاد یادواره سرداران شهید لشکر 17 علی بن ابیطالب(ع)

کتاب شهید محمد جواد دل آذر

این کتاب از مجموعه ستارگان حرم کریمه روایت سرداران و فرماندهان استان قم است که به گوشه هایی از زندگی این شهیدان می پردازد.

نام کتاب: شهید محمد جواد دل آذر

نویسنده: مهدی قربانی      ناشر: انتشارات حماسه یاران          قیمت: ۲۵۰۰ تومان     قطع: پالتویی