تمام اعمالش را هاله مقدسي از اخلاص فرا گرفته بود. بيشترين صفتي که در او نمود داشت دوري از ريا و تظاهر بود.. با اينکه توي انقلاب و جنگ زحمات توانفرسايي مي کشيد و مسئوليت هاي زيادي به دوشش بود اما هرگز از اين مسئوليت ها با ما چيزي نگفت. يکي از همرزمانش مي گفت: «هنگام عزيمت براي عمليات در يکي از محورها، توي ماشين، کنار علي نشسته بودم . با اينکه بچّه ها از اسم فرماندة عمليّات مي پرسيدند، و يا اظهار مي داشتند مي خواهيم با ايشان صحبت کنيم ، اما وي اصلاً به روي خودش نمي‌آورد. با شروع عمليات، همه با تعجب ديدند همان کسی که در کنارشان نشسته بود، حالا پيشاپيش نيروها به سمت خط مقدم نبرد در حرکت است و فرماندهي عمليات را به عهده دارد!

راوی: خواهر شهید

علي‌وار زيست و علي‌گونه به شهادت رسيد. در محافل خانوادگي، هر بار که از مال و ثروت سخني مي‌رفت، با بی اعتنايي تمام مي گفت: «هر که در اين دنيا بي چيزتر، در آن دنيا حسابش سهل تر!» چقدر در امور بيت المال حساس بود! يادم هست يک روز که با ماشين متعلق به سپاه از جبهه آمده بود، نازدانه کوچکش با اصرار از وي مي خواست که او را سوار ماشين کند. هر چه ایشان مي گفت: «عزيزم! اين ماشين مال جبهه است، بيت المال است» بچّه، بر اصرار خودش مي افزود. در نهایت این شهید بزرگوار، به منزل يکي از دوستانش مراجعه کرد و با ماشيني که از وي امانت گرفت، عطش ماشين سواري کودک را فرو نشاند!

راوی: یکی از همسایگان

عظمت امام خميني(ره) چنان چشم اعجاب علي را پر کرده بود که جز آن حضرت، هيچ کس را نمي ديد؛ حتّي خود را. وي عاشق امام بود و فاني در او. زمانی که خواست ما با خواست حضرت امام(ره) تقابل پیدا می کرد مي گفت: «اطاعت از اوامر امام، بر من واجب تر است.» حتّي يک بار که مادرش از روي دلسوزي به او گفت: «علي جان! مقداري هم براي خانواده ات وقت بگذار. اين زن و بچّه ات که نبايد به آتش گرفتاريهايت بسوزند!»
گفته بود: «مادر! بودن در سپاه امر امام است. اگر نگهداري زن و بچه ام برايتان مشکل است،آنها را هم با خودم به جبهه مي برم!»

راوی: پدر شهید

پیش از عمليّات آزادسازي بستان، در پادگان پورکان ديلم اهواز مستقر بودیم و تمام فکر و ذهن مان را عمليات آینده مشغول کرده بود. در همين ایام گاهی گزارشهايي از وضع نامناسب ظاهري بعضي از نيروهاي بسيجي مي رسيد؛ خصوصاً يکي از آنان که حال و روزش به همه چيز شبيه بود، جز نيروي عملياتي.
شهید آخوندی که سمت فرماندهي گردان را به عهده داشت او را خواست و حکم به اخراجش کرد.
آن برادر بسيجي هم وقتي که احساس کرد مساله اخراج جدّي است، آمد سراغ ما خواهش کرد که شما از ایشان بخواهید بگذارد ما بمانیم. چيزي به عمليات نمانده، و ما به عشق عمليات آمده ايم.

قدری نصيحتش کردم. قول داد که وضع ظاهري اش را درست کند. با اينکه مي دانستم شهيد آخوندي وقتي تصميم بگيرد، در آن جدّي است و به آساني نمي توان نظرش را عوض کرد، رفتم و گفتم: «علي آقا! اين بنده خدا خيلي ناراحت و پشيمان است و قول هم داده که رعايت ضوابط را کند،بگذاريد بماند.» ايشان با اکراه پذيرفت. پس از پايان عمليّات، وقتي سراغ آن بسيجي را گرفتيم، گفتند: «شهید شده.»

علي آقا وقتي این قضیه را فهمید، متأثر شد و گفت: «اي دل غافل! خدا چه زود بعضي ها را مي پذيرد؟!»

-پس از عمليّات آزادسازي بستان، براي سرکشي خطوط، با او هم رکاب بودم. زمانی که به خط نخست رسيديم، از خاکريز بلندي بالا رفت و از شانه هاي آن پایین آمد. گفتم: «علي آقا! چکار مي کني؟ خطرناک است!»
خندید و گفت: «برادر من! بگذار باشيم، شايد گلوله اي هم حرام ما شود!» بعد با حالتي به رنگ تأسف ادامه داد: «نه! قضيه اينقدرها بي حساب و کتاب هم نيست؛ ما براي انتخاب يک سيب، تمام سيب هاي سبد را به هم مي ريزيم و بهترينش را انتخاب می کنیم، حالا چطور مي شود که گلوله اي سراغ ما بيايد؟!»

اين را گفت و از خاکريز پایین آمد.

چیزی نگذشت که سيب سبز وجودش را، دست سرخ شهادت، از سبد کوچک خاک برداشت و در سفره افلاک گذاشت.

راوی: سردار محمّد حسين آل اسحاق

به دلیل حضور طولانی اش در جبهه هاي جنگ، چنان با تيرها و ترکش ها خو گرفته بود که سهمگين ترين آتشباري هاي دشمن هم نمي توانست اطمينان قلبي اش را به هم بزند. در عمليّات والفجر مقدّماتي، هنگامي که يکي از گردانهاي تيپ حضرت معصومه (س) را به خطّ مي آوردند، دشمن شديداً با گلوله هاي توپ و خمپاره، اين نيروها را زير آتش گرفته بود و هر بار که گلوله اي مي آمد، بچّه ها درازکش مي کردند و گاهی نيز با ترکش خمپاره اي عده اي به خاک و خون مي غلتيدند. وقتي که با شهيد آخوندي از کنار اين نيروها مي گذشتيم، گلوله اي بالاي سر ما صفير کشيد. همين که خواستم به حالت درازکش در آيم، علي از پشت يقه ام را محکم چسبيد و با پرخاش گفت: «مرد حسابي! چه خبرته؟ اگر يک پاسدار با لباس فرم سپاه بخواهد به محض شنيدن گلوله درازکش کند، پس تکليف اين بسيجيها چه خواهد بود؟!»

راوی: برادر علي اکبر خالقي

منبع:

علمداران سرفراز(جلد۱) نوشته‌ي تقي متقي و حسین صنعت پور امیری، نشر ستاد يادواره سرداران شهيد لشگر۱۷علي‌بن ابي طالب(ع)