روز ۴ و ۵ام فروردین ۶۰، چند روز بعد از شروع عملیات فتح المبین، وارد سایت شدم، بچه ها را روی ارتفاعات یک جایی آرایش دادم. به لحاظ مسئولیتی که داشتم چندقدمی جلوتر رفتم. یک سری تپه و شیارهایی آنجا بود؛ رفتم ببینم زیر پایمان چی هست؟ زیر یکی از تپه ها دیدم یک جیپ اُواز عراقی‌ها روشن مانده. سلاح هم همراهم نبود، فقط یک دوربین با خود داشتم. نشستم در جیپ و روی جاده نظامی خاکی که بود حرکت کردم.

حدود ۳۰۰ متری جلو رفتم که وضعیت منطقه را بررسی کنم. یک مرتبه دیدم از تمام شیارهای زیر ارتفاعات سایت، دوتا دوتا، سه تا سه تا، نیروی عراقی مسلح بیرون می آید! اینها هم به تصور اینکه این جیپ، جیپ فرماندهی شان است، داشتند می آمدند که مثلا حول این فرمانده جمع شوند و کسب تکلیف کنند. با دیدن این صحنه، اسلحه ی کمری داخل داشبرد را برداشتم و جیپ را در شیب تپه رها کردم و به سرعت دویدم. ۵۰۰-۶۰۰ متری از بچه ها فاصله گرفته بودم. رفتم روی یک بلندی که مرا ببینند.

چون لباس سبز سپاه تنم بود، عراقی ها تصورشان از دور این بود که با لباس خودشان تشابه دارد. به سرعت دورم جمع شدند. با آن سلاح کمری ۳-۲ تیر شلیک کردم. به دو منظور: یکی اینکه عراقی ها بترسند و از من فاصله بگیرند و دیگر اینکه بچه های خودمان صدای تیر را بشنوند و ببینند که گرفتار شدم و برای کمک بیایند. چون صدای تیر سلاح کمری بود، بچه ها خیلی توجهی نکردند، ۵۰۰-۴۰۰ متر هم راه بود. با صدای همین دو تیر، عراقی ها اسلحه شان را گذاشتند زمین و دستانشان را بالا آوردند! عربی را فقط در حد گفتن «قف» یاد گرفته بودیم! دو سه باری تکرارش کردم. آنها به همدیگر نگاه می کردند. اکثرا مسلح بودند و تنها راه چاره ام، فرار بود. با تیر هوایی، تمام اسلحه ها را ریخته بودند روی زمین، اما هنوز حالت تهاجمی داشتند. بهت زده بودند؛ خب به تصور اینکه فرمانده شان است آمدند بیرون اما دیدند یک پاسدار با لباس سبز سپاه و آرم سپاه روبرویشان ایستاده!

دستم را بالای سرم تکان میدادم تا بچه های خودی ببینند. عراقی ها هم همین کار را همراه من انجام میدادند! دستشان را بالای سرشان می گرداندند. روی شیبی که می رفت در دره، با سرعت می دویدم که به ارتفاع برسم و در تیررس دید بچه ها قرار بگیرم؛ سربازان عراقی هم دنبال من با سرعت می دویدند! از یک طرف اضطراب و وحشت اینکه حدود ۸۰-۷۰ عراقی دور و برم جمع شده اند، و از یک طرف حرکات هماهنگ اینها با من، به خنده وادارم میکرد. شاید این صحنه برایم یک عمر طول کشید...

حدود ۵۰۰-۴۰۰ متری شد، ۴-۳ تا شیب و تپه بود. با زحمت خودم را رساندم به جاده ای که با جیپ رفته بودم. جاده ای بود که منتهی می شود به سایت. آنجا دیدم یک کامیونی، کمک های مردمی اعم از یک سری میوه (سیب، پرتقال و مرکبات) آورده برای ایام عیدِ رزمنده ها؛ آن موقع هم سازماندهی درستی نداشت. مثلاً یکی از شمال کامیون را بار می زد می گفت خودم می‌خواهم بروم خط مقدم، بدهم به رزمنده‌ها و همین شکل هم بود. میوه هایش را خالی کرده بود، آمده بود این پایین که دور بزند برود عقب سمت دزفول که یک دفعه ما را دید. عراقی های همراهم، توجهش را جلب کردند. با اشاره به راننده کامیون، نگهش داشتم و با کمک یک سلاح به عراقی ها هم اشاره کردیم: یاالله سوار شوید! اصلا خودشان از در و دیوار اتاق چوبی کامیون می رفتند بالا.

راننده می گفت: اینها را کجا ببرم آخر؟! گفتم یک کمکی بنشان روی سقف ماشین. هرکدامشان تکان خوردند بزن! خلاصه این کامیون ۷۰-۶۰ تا عراقی را بار انداخت و رفت به سمت دزفول...

در اوایل جنگ غربت و محدودیت مهمات در سیستم سپاه جاری و ساری بود. یادم می آید من برای اولین اعزامی که بچه های قم داشتند ۲-۱ گلوله تفنگ ۱۰۶ میلی متری برای شلیک آوردم که در جمع شلیک شود همه ببینند و ۳ گلوله موشک آرپی جی که آن را هم با یک تشریفات خاصی در آن زمان گرفتیم. برای شلیک آر پی چی مسابقه می گذاشتیم مثلا سه کیلومتر در آن زمین خاکی یا در آن دشت بدوند؛ هرکسی در این گروه اول می شد مثلا یک قبضه موشک آرپی جی را می دادیم شلیک کند و بقیه هم ببینند!

سرلشکر دکتر رضایی فرمانده وقت سپاه می گفت: یکی از سخت ترین روزهای جنگ را من می توانم بگویم نبرد چزابه است.

آقا رحیم صفوی میگفت: هر موقع در جلسات می خواستیم با آیات قرآن تدبر و تعمقی بکنیم، به مهدی می‌گفتیم تلاوت کند.

در عملیات والفجر مقدماتی شهید زین الدین، فرمانده بود و من جانشین ایشان در لشکر. شرایط پیچیده ای بوجود آمده بود...با وجود پیش‌روی های خوبی که داشتیم مجبور شدیم به نیروها دستور عقب نشینی بدهیم. لحظه به لحظه آمار تلفاتمان بالاتر می رفت. صدو پنجاه شهید، چهارصد مجروح و ده ها مفقود...

یک سری از بچه ها احساسشان این بود که بیخود عقب نشستیم و می توانستیم بایستیم. اما عملیات شکست خورده بود و فرماندهی تصمیم درستی گرفته بود. بعد از ظهر همان روز یا فردا صبحش، جلسه ای با حضور فرمانده لشکر و تمامی فرمانده گردانها و...گذاشته شد. همه بهم ریخته بودند. نگران بودیم که حالا در این شرایط روحی و اوضاع خراب نیروها، آقامهدی میخواهد چه بگوید؟ چطور میخواهد یگان را جمع و جور کند؟

شروع کرد؛ آیات ۱۳۷ تا ۱۴۰ سوره آل عمران را قرائت کرد. اشاره به جنگ احد و اینکه اگر شما جراحت و خسارت دیدید، یقینا دشمن هم زخم و آسیب دیده و...

اصلا آب ریخت روی آتش! بچه ها به شکل عجیبی آرام شده بودند. بعد از جلسه احساس میکردم اگر بهشان بگویی همین فردا شب برویم یک جایی مأموریتی انجام دهیم،آماده اند. یعنی دوباره سرشار از روحیه شده اند...

سردار فتوحی- مصاحبه با موسسه حماسه ۱۷