با اینکه چندین بار هدف اصابت گلوله از ناحیه دست راست و شکم و سر قرار گرفته و به شدت مجروح شده بود، اما دوباره با عشق بیشتری به میان همرزمان و بسیجیان باز می گشت و سرانجام روز دهم تیرماه سال ۱۳۶۵ روز امضای شهادت‌نامه خونبار او توسط حضرت حق و رسیدن به وصال معبود بود

ارتش جمهوری اسلامی ایران در دوران دفاع مقدس پادگان مستقر در شهر مقدس قم نداشته است. پادگان منظریه نیز که در ۱۵ کیلومتری این شهر واقع شده تنها نقش پشتیبانی نیروهای رزمی در جنگ را به عهده داشته است.

وی پس از بازگشت از جبهه به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و با احساس وظیفه ای مضاعف دوباره به جبهه رفت و تکلیف دفاع از انقلاب و میهن اسلامی را به بهترین صورت ممکن انجام داد. در دوران پاسداری چندین نوبت داوطلب عزیمت به میدان های نبرد شد.

شخصیت جذاب و معنوی و روحیه خاکی و بسیجی‌اش در کنار همه آن امتیازات اخلاقی و نظامی، از او شخصیتی جامع و کامل ساخته بود؛ به نحوی که مورد توجه بیشتر فرماندهان و بسیجیان لشکر ۱۷ قرار گرفت.

سال ۱۳۵۹ (ه.ش.) نقطه تازه ای در زندگی سراسر مبارزه شهید دل آذر است وی در این سال به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و بعد از گذراندن یک دوره آموزشی کوتاه مدت به سوی جبهه های جنگ شتافت و پس از آن نیز جبهه را رها نکرد و در این راستا با نشان دادن دلاوری های مثال زدنی در راه خدا بارها مجروح شد اما دست از یاری دین نکشید.

در هشتمین روز اسفند ۱۳۶۲ در عملیات خیبر،خون پاک محمدحسین، عطش جزیره مجنون را سیراب نمود و گلوله تانک، بدنش را سوزاند و دستش را قطع کرد. رفقایش می گفتند: گلوله تانک باید پودرش میکرد، اما بخاطر دائم الوضو بودنش، صورت و دستش سالم ماند و گواه دیگری بر بندگی های خالصانه محمد حسین به درگاه معبود شد...