با برادرش دائم در جبهه بودند تا ابوطالب شهید شد و حسین جبهه رفتنش متوقف نشد تیربارچی گردان سیدالشهدا بود سال 63 با اصرار پدرش ازدواج کرد

با آغاز جنگ تحمیلی، محمود دیگر در شهر قرار نداشت. آمده بود مرخصی، موقع برگشتن گفته بود "من داداشم را ندیده‌ام، از او خداحافظی کنید". اصلاً وقتی می‌آمد حواس نداشت و دوباره به فکر جبهه بود.

در قم پا به عرصه حیات نهاد. نامش را به عشق بزرگ پیامبر رحمت و پیامبر بت شکن محمد ابراهیم نهادند و او را در سایه سار تربیت علوی با معارف الهی اسلام آشنا کردند، هفت ساله بود که راهی مدرسه شد تا الفبای زندگی را بیاموزد.

سیر و سلوک معنوی داشت و انسان دائم الذّکری بود، امّا معنویّات او نیز، آمیخته با مسائل سیاسی بود. پیش از انقلاب، با توجه به سن کمی که داشت، با همکاری دوستانش، اعلامیه ها و نوارهای مهم و حساس ضد حکومت شاه را نقل و انتقال می داد.

روشن ترین دلیل اخلاص و واضح ترین دلیل تواضع شهید همین است که وقتی برای ثبت خاطراتش به خانواده و همسرشان مراجعه می‌کنند، همه از کارها و فعالیت‌هایش اظهار بی اطلاعی نموده و می‌گویند: «ما مطلب زیادی درباره ایشان نمی‌دانیم

از آنجا که تیپ ۱۷ قم به منطقه یک، متشکل از رزمندگان استان مرکزی، زنجان، سمنان و قم واگذار شده بود با شروع عملیات محرم به تیپ ۱۷ علی بی ابیطالب تغییر نام داد و مهدی زین الدین اولین حضور خود را به عنوان فرماندهی تیپ ۱۷ علی‌بن‌ابیطالب در این عملیات تجربه کرد. درایت و کاردانی او باعث شد تیپ ۱۷ نقش بسزایی در موفقیت این عملیات ایفا نماید.

به بیت‌المال بسیار حساس بود. ماشینی که در منطقه زیر پایش بود، گیربکسش شکست. کلی سفارش کرد بخرید، درستش کنید و بعد تحویلش دهید. در قم که نتوانستیم آن قطعه را پیدا کنیم؛ یکی از رفقایش در تهران قطعه را جور کرد و مشکل ماشین حل شد.

با اینکه چندین بار هدف اصابت گلوله از ناحیه دست راست و شکم و سر قرار گرفته و به شدت مجروح شده بود، اما دوباره با عشق بیشتری به میان همرزمان و بسیجیان باز می گشت و سرانجام روز دهم تیرماه سال ۱۳۶۵ روز امضای شهادت‌نامه خونبار او توسط حضرت حق و رسیدن به وصال معبود بود

با آنکه طلبه بسیار موفقی بود و می توانست با ادامه تحصیل، به مدارج عالی علمی دست یابد اما، با کمترین احساس نیاز، ترک یار و دیار می کرد و به سوی جبهه‌ها می‌شتافت. او خود بارها می‌گقت: «زمانی که در جبهه هستم دینم محفوظ تر است».

ارتش جمهوری اسلامی ایران در دوران دفاع مقدس پادگان مستقر در شهر مقدس قم نداشته است. پادگان منظریه نیز که در ۱۵ کیلومتری این شهر واقع شده تنها نقش پشتیبانی نیروهای رزمی در جنگ را به عهده داشته است.

وی پس از بازگشت از جبهه به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و با احساس وظیفه ای مضاعف دوباره به جبهه رفت و تکلیف دفاع از انقلاب و میهن اسلامی را به بهترین صورت ممکن انجام داد. در دوران پاسداری چندین نوبت داوطلب عزیمت به میدان های نبرد شد.

شخصیت جذاب و معنوی و روحیه خاکی و بسیجی‌اش در کنار همه آن امتیازات اخلاقی و نظامی، از او شخصیتی جامع و کامل ساخته بود؛ به نحوی که مورد توجه بیشتر فرماندهان و بسیجیان لشکر ۱۷ قرار گرفت.

سال ۱۳۵۹ (ه.ش.) نقطه تازه ای در زندگی سراسر مبارزه شهید دل آذر است وی در این سال به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و بعد از گذراندن یک دوره آموزشی کوتاه مدت به سوی جبهه های جنگ شتافت و پس از آن نیز جبهه را رها نکرد و در این راستا با نشان دادن دلاوری های مثال زدنی در راه خدا بارها مجروح شد اما دست از یاری دین نکشید.

در هشتمین روز اسفند ۱۳۶۲ در عملیات خیبر،خون پاک محمدحسین، عطش جزیره مجنون را سیراب نمود و گلوله تانک، بدنش را سوزاند و دستش را قطع کرد. رفقایش می گفتند: گلوله تانک باید پودرش میکرد، اما بخاطر دائم الوضو بودنش، صورت و دستش سالم ماند و گواه دیگری بر بندگی های خالصانه محمد حسین به درگاه معبود شد...

تصاویر بمباران شهر قم