با برادرش دائم در جبهه بودند تا ابوطالب شهید شد و حسین جبهه رفتنش متوقف نشد تیربارچی گردان سیدالشهدا بود سال 63 با اصرار پدرش ازدواج کرد

با آغاز جنگ تحمیلی، محمود دیگر در شهر قرار نداشت. آمده بود مرخصی، موقع برگشتن گفته بود "من داداشم را ندیده‌ام، از او خداحافظی کنید". اصلاً وقتی می‌آمد حواس نداشت و دوباره به فکر جبهه بود.

از حرم که آمدیم بیرون گفت: «امشب سفارشتون رو به امام رضا (ع) کردم. به آقا گفتم من دارم می رم جبهه. شما به بچه های من سری بزنید.

در قم پا به عرصه حیات نهاد. نامش را به عشق بزرگ پیامبر رحمت و پیامبر بت شکن محمد ابراهیم نهادند و او را در سایه سار تربیت علوی با معارف الهی اسلام آشنا کردند، هفت ساله بود که راهی مدرسه شد تا الفبای زندگی را بیاموزد.

کتاب اثر انگشت ( خاطرات و وصایای شهدا در مورد انتخابات) همراه با بیانات امام و رهبری توسط نشر حماسه یاران به چاپ رسید.

سیر و سلوک معنوی داشت و انسان دائم الذّکری بود، امّا معنویّات او نیز، آمیخته با مسائل سیاسی بود. پیش از انقلاب، با توجه به سن کمی که داشت، با همکاری دوستانش، اعلامیه ها و نوارهای مهم و حساس ضد حکومت شاه را نقل و انتقال می داد.

روزهای پر‌التهاب انقلاب می‌گذشت و جوانهای امام رشد میکردند و تجربه کسب میکردند. غلامعلی هم توی قم برای خودش مبارزی شده بود! یک تیم مسلحانه و قوی تشکیل دادند و مبارزه را به صورت کاملا جدی دنبال کردند.

بعد از پیروزی انقلاب، ابتدا به عضویت کمیته در آمد و در حزب جمهوری اسلامی نیز فعالیت داشت. وی با تشکیل سپاه پاسداران وارد این نهاد انقلابی شد.

در جنوب، از «عملیات رمضان» تا «عملیات بدر» حضوری مستمر و مفید داشت. حماسه آفرینی های او در «عملیات خیبر» که منجر به تثبیت خط پدافندی جزایر جنوبی مجنون شد همگان را به تعجب واداشت، حتی به پاس مقاومت و نبرد غرور آفرین و سرنوشت سازش، تقدیرنامه ای از قرارگاه خاتم النبیاء دریافت کرد

روشن ترین دلیل اخلاص و واضح ترین دلیل تواضع شهید همین است که وقتی برای ثبت خاطراتش به خانواده و همسرشان مراجعه می‌کنند، همه از کارها و فعالیت‌هایش اظهار بی اطلاعی نموده و می‌گویند: «ما مطلب زیادی درباره ایشان نمی‌دانیم

ارادت عمیقش به امام و شهدا از یاد نمی رود. اصلاً تکیه کلامش این بود: «امام، رزمندگان و جبهه را فراموش نکنید.»

وی در جریان فتح خرمشهر و در حالی که به عنوان فرماندة گردان،انجام وظیفه می کرد ، به شدت مجروح شده و از آنجا که بهبود کامل ایشان منوط به انجام چندین عمل جراحی در تهران بود از طریق سپاه به پادگان 21 حمزه (ع) مأموریت یافت و با قبول مسؤولیت آموزش نظامی ،خدمات شایانی را به انجام رسانید .

از آنجا که تیپ ۱۷ قم به منطقه یک، متشکل از رزمندگان استان مرکزی، زنجان، سمنان و قم واگذار شده بود با شروع عملیات محرم به تیپ ۱۷ علی بی ابیطالب تغییر نام داد و مهدی زین الدین اولین حضور خود را به عنوان فرماندهی تیپ ۱۷ علی‌بن‌ابیطالب در این عملیات تجربه کرد. درایت و کاردانی او باعث شد تیپ ۱۷ نقش بسزایی در موفقیت این عملیات ایفا نماید.

به بیت‌المال بسیار حساس بود. ماشینی که در منطقه زیر پایش بود، گیربکسش شکست. کلی سفارش کرد بخرید، درستش کنید و بعد تحویلش دهید. در قم که نتوانستیم آن قطعه را پیدا کنیم؛ یکی از رفقایش در تهران قطعه را جور کرد و مشکل ماشین حل شد.

عباس ۱۶ ساله بود که به همراه دوستانش به منطقه‌ی سردشت اعزام شد، دل شیدایی او در سنگرها و تپه‌های پدافندی آرام نمی گرفت و دلش می خواست به مناطق عملیاتی اعزام شود تا در تقابلی رو در رو غیرت عباس گونه‌اش را به رخ یزدیان بکشد، کوچک‌تر از اطرافیان خود بود، اما تحلیل او از اوضاع جنگ بسیار عمیق و متفکرانه بود و از همان روزها، می خواست کاری بکند، مفید باشد و به معنای واقعی حضوری مؤثر داشته باشد.

با اینکه چندین بار هدف اصابت گلوله از ناحیه دست راست و شکم و سر قرار گرفته و به شدت مجروح شده بود، اما دوباره با عشق بیشتری به میان همرزمان و بسیجیان باز می گشت و سرانجام روز دهم تیرماه سال ۱۳۶۵ روز امضای شهادت‌نامه خونبار او توسط حضرت حق و رسیدن به وصال معبود بود

با آنکه طلبه بسیار موفقی بود و می توانست با ادامه تحصیل، به مدارج عالی علمی دست یابد اما، با کمترین احساس نیاز، ترک یار و دیار می کرد و به سوی جبهه‌ها می‌شتافت. او خود بارها می‌گقت: «زمانی که در جبهه هستم دینم محفوظ تر است».

ارتش جمهوری اسلامی ایران در دوران دفاع مقدس پادگان مستقر در شهر مقدس قم نداشته است. پادگان منظریه نیز که در ۱۵ کیلومتری این شهر واقع شده تنها نقش پشتیبانی نیروهای رزمی در جنگ را به عهده داشته است.

وی پس از بازگشت از جبهه به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و با احساس وظیفه ای مضاعف دوباره به جبهه رفت و تکلیف دفاع از انقلاب و میهن اسلامی را به بهترین صورت ممکن انجام داد. در دوران پاسداری چندین نوبت داوطلب عزیمت به میدان های نبرد شد.

در عملیات محرم، به عنوان معاون گردان امام حسن(ع) در لشکر ۱۷ علی بن ابیطالب(ع) انجام وظیفه می‌کرد. وقتی شهید علیمردانی در شب اول عملیات به شهادت رسید، ایشان فرماندهی گردان را به عهده گرفت و در شرایط سخت عملیات، گردان را به خوبی فرماندهی کرد.

پس از ترک تحصیل به «بناّیی» روی آورد و تا پیروزی انقلاب، به این شغل پرداخت. در جریان مبارزات سیاسی علیه رژیم، فعالیت های مستمر و قابل توجهی داشت و یکی دو بار هم مجروح و دستگیر شد. پس از آزادی از زندان و پیروزی مبارزات به ورزش روی آورد در کاراته موفقیت هایی کسب نمود.

زمانی که مبارزات مردم علیه طاغوت آغاز شد، ایشان فعالانه در همه صحنه ها حاضر بود و تمام وقت در خدمت انقلاب. خیابان چهار مردان قم شاهدِ صادقی است بر تلاشهای او و هم فکرانش در اوج مبارزات مردمی علیه رژیم ستم شاهی است.

شخصیت جذاب و معنوی و روحیه خاکی و بسیجی‌اش در کنار همه آن امتیازات اخلاقی و نظامی، از او شخصیتی جامع و کامل ساخته بود؛ به نحوی که مورد توجه بیشتر فرماندهان و بسیجیان لشکر ۱۷ قرار گرفت.

سال ۱۳۵۹ (ه.ش.) نقطه تازه ای در زندگی سراسر مبارزه شهید دل آذر است وی در این سال به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و بعد از گذراندن یک دوره آموزشی کوتاه مدت به سوی جبهه های جنگ شتافت و پس از آن نیز جبهه را رها نکرد و در این راستا با نشان دادن دلاوری های مثال زدنی در راه خدا بارها مجروح شد اما دست از یاری دین نکشید.