عباس ۱۶ ساله بود که به همراه دوستانش به منطقه‌ی سردشت اعزام شد، دل شیدایی او در سنگرها و تپه‌های پدافندی آرام نمی گرفت و دلش می خواست به مناطق عملیاتی اعزام شود تا در تقابلی رو در رو غیرت عباس گونه‌اش را به رخ یزدیان بکشد، کوچک‌تر از اطرافیان خود بود، اما تحلیل او از اوضاع جنگ بسیار عمیق و متفکرانه بود و از همان روزها، می خواست کاری بکند، مفید باشد و به معنای واقعی حضوری مؤثر داشته باشد.